Amb de tinta sus ma pél

Aquel recuèlh de Monique-Marie Ihry clau qualques poèmas nostalgics de joventut. Son aquestes que benlèu me pertôcan mai. Son las recordanças d'un temps de boèmia ont la vida se viu al present sens se trachar d'aver un numèro de Seguretat sociala. Far la vida leugièra aquò's lo rôtle, conscient o inconscient, del poèta. Tirar de l'existéncia çò pus agradiu es la tòca de la poesia. Per aquò far, l'escritura deu passar per l'armonia dels mots e dels sens, çò que capita a plaser Monique-Marie Ihry. Sos poèmas son pas desprovesits d'erotisme (la poesia dels sens). Amb Monique-Marie Ihry, la femna es suauda dins sa femenitat assumida.

Dins aquela pèça poetica son tres personatges : Ela, El e lo Mèstre de felicitat. Ela se prenoma Alba. El es Pau. Còp e còp exprimisson l'esmai de lor rescontre primadenc sus las broas del Canal de las Doas Mars, las desseparacions setmanièras e lo bonur gaudiu de lors urosas retrobalhas dins lo campèstre occitan.

Mercé a Monique-Marie Ihry per sa poesia e tanben sas illustracions. Aquestas porgisson a cadun de sos escriches qualques delicioses vertigis d'esmòugudas.