Art nouveau belge : vernieuwing en ideaal. Vol. 1

Aan het eind van de 19de eeuw toen de schilder- en beeldhouwkunst hun eigen revolutie reeds achter de rug hadden, spande een jonge generatie Belgische kunstenaars-ambachtslieden zich in om de grenzen tussen de schone kunsten en de toegepaste kunsten, tussen de 'hogere' en de 'lagere' kunsten te laten vervagen.

Hun doel was even eenvoudig als ambitieus : disciplines als hout-, glas- en ijzerbewerking of keramiek moesten zich losmaken uit het keurslijf van de stijlen uit het verleden en een nieuwe esthetiek omarmen om objecten te creëren, die mooi waren en tegelijk aangepast waren aan de intellectuele en materiële behoeften van hun tijd. Het succes was al snel van de partij voor deze vernieuwers van de decoratieve kunst, zowel in België als in het buitenland, maar de neergang was des te brutaler.

In de loop van de 20ste eeuw raakten de meesten van hen in de vergetelheid en een goed deel van hun creaties verzeilde her en der in de obscuriteit, raakte verspreid of werd simpelweg vernietigd. In tegenstelling tot de architectuur, die het onderwerp werd van tal van publicaties, blijven de toegepaste kunsten uit het art-nouveautijdperk vandaag nog grotendeels miskend in België. Daarom hebben de Uitgeverij Hortamuseum op basis van de privéverzameling van Jonathan Mangelinckx een reeks van vier werken met collectieve bijdragen opgezet die de ontbrekende schakels vormen in het wetenschappelijk onderzoek.

Dit eerste deel werd geeoördineerd door Françoise Aubry, Borys Delobbe en Jonathan Mangelinckx en werd ingeleid door Paul Greenhalgh. In deze uitgave is Victor Horta de scharnierfiguur ; van vier andere figuren van de Belgische art nouveau worden het traject en de creaties herontdekt : Fernand Dubois, Paul Du Bois, Léon Ledru en Georges Hobé. In de bijdragen van Françoise Aubry, Églantine Lebacq, Anne Pluymaekers en Raymond Balau wordt een relatief miskend aspect van deze voorloper van het design eindelijk, in de 21ste eeuw, onder de aandacht gebracht.