Condes deus monts e de las arribèras

« Lo lop e lo renard qu'èran estats longtemps camaradas : l'un qu'avè la fòrça, l'aute qu'avè l'adreça. Tant qui's podón aviéner, lo topin que parlacà adarron e lo crófo ne manca pas jamei de gigòts de moton ne de corpions de garia. Mès l'amistat de la gahoalha que passa autan viste, per lo mens, com l'aiga deu gave a la sason de las maiadas.

Bèthlèu donc cadun que voló har per si. Lo renard ne patí pas tròp de hami ; mès lo praube diable de lop que viengó magre com un cent de claus e lo codic deu cuu que'u vadó a puish près autant agut com a las jòtas qui an hartèra de tirar o de neurir.

Quan lo diable n'a pas arren a har, que's grata las unglas... »