De la pèth de Cohet

- Escota, Marciau, n'ei pas qu'agi hrèita d'òmis, mes tu, n'ei pas parièr. Qu'èi hami que'm sarres...

- Que ve'n prègui...

- Ne'm vòs pas? Ne'm tròbas pas pro beròja?

- N'ei pas aquò.

- Pas pro joena? Qu'èi sonque trenta cinc ans, sabes.

- Mes non.

- Qu'ei, alavetz? Ne'm viengas pas diser que t'at guardas tot nau tà la prometuda!

- Ne podetz pas compréner.

- Qu'ei aquò, que soi pegassa... He donc, com volhas, gojat. Que t'at averàs cercat. Que pòts anar dromir, adara. Quan lò passè devant tà sortir, era que'u getè un còp d'uelh de mesprètz, e de tant de haina qui's legè en aquera

miràda escura, eth que n'avó un fremit per tot lo còs.