Girgileri anderea

« Gaua. Gau iluna. Euria jauts ahala. Errepide bazter bat.
Ez dakit zenbat oren duen bide bazter honetan ibilki naizela. Egunak eta egunak, menturaz. Ez dakit xuxen. Gaua izigarri da, etsipen eramaile, eta ene aitzinean ez dut gauza handirik ikusten ; berdin zait. Badut nasaiki indar eta ez naiz behin ere erori. Euriak ez nau geldiaraziko. Zinezko gudaria, ni. »

Eleberri honen hasieran mintzo dena Munia da. Deusek ez du ahultzen, beldurtzen, etsiarazten. Munia horrelakoa da. Tarteka, bazterren eta batez ere bere buruaren harrotzeko, munduaren itzulipurdikatzeko gutiziak atxikitzen du. Ez du atzera begiratzeko xederik, ez eta bere gaitasun handiez dudatzeko arrazoirik. Alta bada, askotan indarra ihesi doakio, oldarrak lehertzen du, gogo-indarrak errausten zaizkio, hobekien ezagutzen duten ezagunak lekuko. Bizia lokarri ulergarririk gabeko bi egoera errepikakorren arteko etengabeko harat-honat kudea ezina bilakatzen zaio. Bere bizia girgileria bat da ote ?