L'estranh

L'estranh

Qu'ei ad aqueth moment qui tot a vacillat. La mar qu'a carrejat ua alet espessa e ardenta. Que m'a semblat que lo cèu e s'obriva sus tota la soa estenuda entà deishar plàver huec. De tot lo men èste que'm soi tenut e qu'èi crispat la man suu revòlver. La gacheta qu'a cedit, qu'èi tocat lo vente polit de la cròça e aquiu, dab un brut en un còp sec e eishordent, tot qu'a començat. Qu'èi segotit la sudor e lo sorelh. Qu'èi comptés qu'aví destrusit l'equilibri deu dia, lo silenci excepcionau d'ua pelada on èri estat urós. Alavetz, qu'èi tirat enqüèta quate còps sus un còrps inèrte an las balas e s'ahonavan shens que's conegosse. E qu'èra com quate trucs brèus qui davi sus la pòrta deu malur.