La drolleta de la luna

Enfant de la luna, aquí un ponhat de paraulas docinèlas per dire la malaudiá de la petita Lisa, lo Xeroderma Pigmentosum, un afar que tombet sus la neneta aquò fai cinc ans. La drolleta, que son monde demòran pel mitan de las vinhas, rasís la mar, es tenguda de créisser dedins, barrada dins l'ostal, e d'anar defòra mas la nuèch. Quò's la Loïsa, sa mairina vièlha, que la vilha piada a piada. Quò's d-ela que li ven l'irèia de nemenar la petita amont-naut, al cap del monde, en çò del pòple same, ont l'ombra demòra de longa de las mesadas.

Aquí aura la Loïsa sarrada darrèr lo carrèl de l'ostal dels Julian e la Lisa a jogar defòra, Tant coma raivava de veire la nèu, la drolleta se'n dona tant coma pòt. Neveja, la nuèch ten lo monde. La Loïsa, d-ela, aquí que sosca, los sovenirs li tòrnan e quò's pas res.

A. Yzac naisseguet dins un canton del cap del monde, dins un cròs tant recuolat que lo cròs d'una pagina frostida, a una cambada de Lascaus.

Los recits li vènon de lonh, de per enlai las set mars e los tres océans, caminaires vestits de las enigmas, de las plagas e del gèi del monde, an set, an talant, tustan a la pòrta, d-ela los aculhís, los convida, ne'n escrit quicòm.

Coma aquò, a publicat mai d'un trentenat de libres pels bèls e pels pitions.

Demòra aura en Lengadòc Bas.