Lei vidas d'Atanasi

I arribava de se dire que la tòca de l'existéncia umana, que lo bronzinament dei tascas e l'achiniment dau trabalh nos fan doblidar, es de tuar leis oras una après l'autra fins a la redempcion de nòstra condicion malastrosa, qu'un cèrt Pascal aviá ja pron bèn definida : l'infirmitat de pas poder demorar amb se dins una cambra. La redempcion, banalament, non pas cèrtas per Pascau lo mistic, es lo cabús dins lo sòm, quand vèn lo moment. Mai ara que lo sòm èra plus lo remèdi. Èra vengut una mena de plaça publica ont passavan de personas ancianament conegudas, leis unei revengudas de sa mòrt a d'edats arbitràrias, leis autras que se'n sabiá plus rèn dempuèi d'annadas e qu'arbitràriament tanbèn tornavan nasejar de la darriera letra recebuda ò d'una telefonada de rescòntre. Lei grands, la tanta i jogavan un ròtle principau, mai sèmpre interromput, sens coa ni tèsta.