Lo remembre dins lo jardin

Après Jonàs (Jorn-Fédérop, 1987), L'Orle dei matins e L'Ambre (Trabucaire, 1996), Joan-Ives Casanòva, amb Lo Remembre dins lo jardin, contunha son exploracion dels limits d'aqueste mond ont sèm per i passar, qué que ne còsta, nòstras vidas. A la crosada de la votz poetica (aquela de sos libres màgers : Elegias vengudas de Negre e de Mar e, pus recentament, Cap de Creus), del monològ interior e del raconte pus «classic», lo libre se bastís coma un continent a l'encòp afondrat dins lo silenci e a mand de nàisser del fons pus fons d'una mar desconeguda. Mai clarament encara que dins sos libres precedents, la paraula i viatja a l'entorn de figuras que se pòdon pas oblidar, entre memòrias e anticipacions del viure, coma aitant d'isclas qu'a paupas los mots i tròban de qué téisser lors arquitecturas de carn viva. Aicí, se destriarà especialament, en resson de las Elegias, la preséncia barrutlaira, -entre las lengas, los países e las questas amorosas- del poèta Rainer Maria Rilke, qu'aqueste Remembre dins lo jardin pòt n'èstre vist coma la biografia inacababla, traucada de totas las abséncias que lo roman, quand «se carga dau mond», ne fa la soma sens fin.