Medelha

«Ai sovent somiat, passant per lo camin de La Boissièra sus Aniana, d'un teatre per los de l'encontrada, simple, e, benlèu, sens talament de còst. Es adejà prest: la tèrra, lo cèl, los ròcs, un riu, l'an fach. Auriàm pas qu'a lo faire teatre. Fai pensar a los de l'Ellada. Lo riu, sec, l'estiu, dins son escorreguda serpentosa a cerclat als tres quarts un morre que seriá lèu fach de l'aplanir per ne faire la scèna. Per lo mond, lo penjal dau serre, redde, que cercla, el, lo riu tòrs.

E la pèça? La pèça seriá coma aquel teatre, dins son èime, peirós, brutau, dur, sens belòias, mas, de còps, amb l'ample dau vent, de la calor, de l'èr, dau cèl, de la nuòch; e que siá pasmens lo rebat e la significacion de la vida, dels laguis, dels tempèris dels sòmis e de la malor de tot òme, per tot temps.»

Max Roqueta