Pantori

Pantòri

« Ausi lei cridadís dei marins sus la cubèrta ; lei rires, lei cançons e mai leis odors de la vida vènon fins a ieu, per bofadas, segon l'umor deis auras. Puei aquelei landan vèrs Marseha e entendi plus ren que l'alen potent de la mar.
E mai que siguessiatz nascuts, totei dos, après l'annada funèsta, siatz encuei tôt çò que me rèsta de la familha nòstra. La tendresa que me ligava tant fòrt a vòstre paire, l'ai portada sus vosautrei ; ni lo temps, ni ma vida d'exili l'an poguda estofar.
Pensatz a ieu, de còps ! »