Racontes d'ua mort tranquilla

Un, dus, tres, quate, cinc...L'òme, efectivament, que comptava tostemps...Mès aqueste còp qu'èran cotèths qui comptava.

Cotèths de tota mena e de tota fòrma, granis, petits, cotèths deus enòrmes tà la cosina e ganivets petitòts entà las damas, quauques uns guarnits d'un polit mange de nacre qui'n hasèva un objecte d'art, d'autes simplament provesits d'un mange de husta rustica.

De còps totun, qu'arrompèva de lassadèra aqueth ritme contunhós qui acabava per l'embroishir, s'esvagava un moment a contemplar un cotèth qui pareishèva mes gran e mes beròi que los autes, quan, dens aqueste movement descabestrat de dreta a esquèrra et d'esquèrra a dreta, lo son torn qu'arrevenguèva... Que'u contemplava quauquas segondas, que'u virava e revirava de cada costat, que n'admirava lo mange, ne tastava deu dit la lama acerada, apuish, en bèth cabecejar, que pausava un poton sus la lama e tornava adarron botar en plaça lo cotèth, dab los autes, sia a sa dreta, sia a son esquèrra.

Un passant, quauque passejaire solitari atardat dens las vias desertas, que l'observava dempuish ua estona, a l'un còp inquiet e en.hatilhat...

Neishut a París en deceme de 1921. Que passa la sua enfança e l'adolescéncia a Casèras (Comenge), d'on la sua familia pairenau qu'èra originària. Primitivament germanista, que s'especializa adarron en filologia romanica, dialectologia occitana e literatura medievala (trobadors e poësia lirica).

Ancian director deu Centre d'Etudes Supérieures de Civilisation Médiévale de Peitieus, qu'ei actualament professor onorari dens la medisha Universitat. Occitanista dempuish 1950, qu'estoc president de l'Institut d'Estudis Occitans de 1962 à 1980. Que departish son activitat entre la recerca especializada (autor de nom broses articles e obratges sus la lenga e la literatura occitanas), son engatjament occitanista e la creacion literària (poëta, romancièr e traductor de poësia).